Vervelen(d)

Terwijl ik in mijn thee roer, staar ik glazig naar buiten. Het is al heel wat dat ik zojuist thee voor mezelf heb gehaald, een hele prestatie. Nadat ik namelijk vanmorgen de was heb opgehangen, de boodschappen heb gedaan en de grote stapel belangrijke papieren op mijn bureau heb gesorteerd (en er toen uiteindelijk achterkwam dat ik maar beter niets weg kon gooien), heb ik me alleen nog maar doodverveeld.

Zo gaat dat nu al dagen. De examens zijn voorbij, ik ben geslaagd en de periode van extra werken gaat pas volgende week van start (probleempje: ik ben vergeten welke weken ik nog meer had opgegeven om extra te werken). Er gebeurt dus ook niets boeiends in mijn leven dat ongeveer net zo interessant is als het populairste gespreksonderwerp van de klanten bij de Albert Heijn (Het Weer, red.), ik moet nog twee lange maanden wachten voor ik naar de universiteit ga en ik ben nu uit pure wanhoop maar even op de grond gaan liggen.

Oh, de verveling.

Of ik niet iets kan bedenken om te gaan doen? Jawel, en dat is precies waar dat briljante idee zich begint om te vormen tot een onvermijdelijk groot probleem: ik wil een nieuw stukje voor mijn weblog schrijven. Sterker nog, dat wil ik al tien dagen lang. Elke ochtend start ik vol goeie moed mijn computer op, open ik met veel enthousiasme Word en staar ik ijverig naar mijn blinkende toetsenbord – maar het blijft bij staren. Eerst staar ik vijf minuten, dan is het opeens alweer een kwartier en vervolgens – zoals het tegenwoordig elke tevergeefse poging weer eindigt – mep ik uit woede op zo’n manier op mijn toetsenbord dat Word zichzelf afsluit.

Als ik niet achter mijn computer zit, hopend op een geniale ingeving en wat schrijfmoed, probeer ik overal wel inspiratie van te krijgen. Als ik aan mijn ontbijt zit, vraag ik me hardop af of het leuk zou zijn om over volkoren beschuit te schrijven, als ik op de fiets zit, probeer ik een ongeluk te krijgen om zo mijn weblog op te kunnen leuken met een spannend stukje en als ik achter de kassa zit hoop ik op een klant die het record van ‘onmenselijkheid’ verbreekt, zodat ik de nietsvermoedende buitenwereld kan waarschuwen voor hem of haar.

Het lijkt wel alsof het lot me tegenwoordig niets meer gunt, want inspiratie krijgen? Ho maar. Daar doet mijn brein niet meer aan, deze dagen. Het heeft nu een kersvers motto uitgevonden: een dag niet verveeld is een dag niet geleefd. Ik heb overigens wel twee nieuwe talenten in mezelf naar boven weten te halen, waarvan ik niet eens wist dat ik ze in me had: ik heb mezelf ontpopt tot Europees kampioene uit-mijn-neus-vreten en ben er zeker van dat ik inmiddels elk doorgewinterd expert met gemak zal kunnen verslaan tijdens een heftig potje wortel-schieten.

Er zitten dus ook nog leuke kanten aan.

…Of klonk dat niet geloofwaardig? Ach ja. Ondanks dat vervelen mijn nieuwe specialiteit is, ben ik nog steeds de meest onpersuasieve leugenaar die er bestaat. En – hé. Krijg nou wat. Ik durf het bijna niet te geloven, maar ik denk dat ik zowaar mijn inspiratie heb teruggevonden. Dit lijkt namelijk verdacht veel op bijna een heel A4-tje, volgeschreven met onzinnige informatie waar niemand wat aan heeft, flauwe opmerkingen waarmee je zelfs de meest dichtbepakte coffeeshop in Amsterdam niet kunt entertainen en zoveel pogingen tot lange, gestructureerde, interessante zinnen dat je na de tweede regel niets liever wilt dan op het kruisje klikken.

In dat geval verveel ik mensen hier graag mee.